مارک چرچلند (Mark Churchland) و همکارانش در دانشگاه استنفورد ایالت کالیفرنیای آمریکا، با آزمایشاتی که بر روی گونه ای از میمون های دم کوتاه که شباهت بسیاری به انسان دارند، انجام داده اند، چنین واقعیتی را کشف کرده اند. آنها ابتدا به تربیت میمون ها پرداختند تا بتوانند یک حرکت ساده را صدها بار تکرار کنند.

تیم تحقیقاتی چرچلند که بر روی نحوه برنامه ریزی و محاسبات مغز نسبت به حرکت مطالعه می کند، در پی آزمایشات انجام شده اعلام کرد : "سیستم عصبی به گونه ای طراحی نشده که بتواند یک حرکت ثابت را چندین بار، به حالتی کاملا مشابه تکرار نماید."

در این آزمایشات تعدادی نقطه رنگی به میمون ها نشان دادند و به آنها آموختند که با سرعت های متفاوت به سمت این نقاط حرکت کرده و به آنها برسند. در طول انجام این عمل، اعضای تیم قسمتی از مغز میمون ها را که کنترل حرکت در آن انجام می گیرد، مورد بررسی قرار دادند و هر بار سرعت انجام حرکت را اندازه گیری نمودند.

در زمان انجام حرکات از ابتدا تا انتهای آزمایش، تنها در چند مورد انگشت شمار، میمون ها سرعت ثابتی داشتند. هر تغییر جزئی که در سرعت انجام حرکت مشاهده می شد، ناشی از تغییرات کوچکی بود که در بخش مربوطه در مغز رخ داده بود.

پندار عمومی بر این اصل استوار است که سرعت و نحوه انجام هر حرکت به فعالیت ماهیچه ها بستگی دارد، اما تیم چرچلند به این نتیجه رسیده که 50 درصد از تفاوت های موجود در حرکات، به فعالیت سیستم عصبی مربوط است.

به بیان دیگر، از آنجائیکه حالت و رفتار مغز ثابت نیست، تکرار یک حرکت، پرورش ماهیچه ها و تمرین زیاد باعث نمی شود که بتوانیم حرکتی را در دفعات مختلف به یک صورت واحد انجام دهیم، این مسئله علی الخصوص در پرتاب توپ و شوت کردن آن در رشته های مختلف ورزشی و تمارینی که بازیکنان به این منظور انجام می دهند، شایان توجه است.

به گفته کریشنا شنوی (Krishna Shenoy)، یکی از اعضای تیم تحقیقاتی، پس از پایان دوره اولیه آموزش میمون ها، با گذشت زمان هیچگونه بهبودی در دقت آنها در انجام حرکات، حاصل نشد و در حقیقت تکرار زیاد تنها کنترل میمون ها را افزایش داد.

به عقیده محققین انسان و حیوان هر بار در انجام یک حرکت ثابت نوعی بدیهه و خلاقیت را به کار می گیرند، درست مانند نحوه عملکرد صید و صیاد، که در آن هیچگاه صیاد طعمه مورد نظر خود را به یک روش و حالت ثابت نمی کشد، بلکه هر بار برخورد و عکس العملش در مقابل صید متفاوت است.

شنوی می افزاید : "تلاش ورزشکاران برای رسیدن به حالتی ثابت در انجام مهارت های مختلف، ظاهرا روشی است که در طول تاریخ تکرار شده بدون اینکه تاثیر آن از نظر علمی به اثبات رسیده باشد. "

این تیم امیدوار است با پی بردن به روشی که مغز توسط آن کنترل حرکات را انجام می دهد، بتواند نارسایی های عصبی در انسان را که منشاء بیماری هایی چون پارکینسون است، بهبود بخشد.